John Frederick William Herschel (ur. 7 marca 1792 w Slough, zm. 11 maja 1871 w Collingwood w hrabstwie Kent) – angielski astronom, chemik i fizyk, syn Mary Pitt i Williama Herschela.
Ukończył Eton College, następnie w latach 1808–1816 studiował astronomię i matematykę w St John’s College na Uniwersytecie Cambridge. Studia licencjackie zakończył w roku 1813 jako drugi najlepszy na roku (ang. Second Wrangler). Studia magisterskie ukończył w roku 1816. W tymże roku porzucił świetnie się zapowiadającą karierę uniwersytecką, by pomóc choremu już ojcu w jego działalności i poświęcił się astronomii.
Od 1816 roku badał gwiazdy podwójne i mgławice. Zapał do badania nieba odziedziczył po ojcu, który odkrył Urana oraz zajmował się badaniami jego satelitów. Pierwszym dużym osiągnięciem była obserwacja gwiazd podwójnych, skatalogowanych przez jego ojca. Po śmierci ojca użył jego teleskopu do uaktualnienia katalogu gromad i mgławic. W latach 1821–1823, współpracując z Jamesem Southem, opublikował w „Philosophical Transactions” nowy katalog 5057 gwiazd podwójnych, z których sam odkrył 3347, za który obaj otrzymali Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego i Nagrodę Lalande’a (1825) Paryskiej Akademii Nauk.
W 1820 był jednym z założycieli Towarzystwa Astronomicznego (Astronomical Society)[2]. Od 1824 do 1827 był sekretarzem Królewskiego Towarzystwa (Royal Society)[2]. Potem w latach 1827–1829 pełnił funkcję prezydenta Towarzystwa Astronomicznego.
W 1833 ukazała się jego znakomita, przeznaczona dla laików książka Treatise on Astronomy.
W roku 1834 wyjechał do Afryki, by stamtąd lepiej zbadać południową część nieba niewidoczną z Europy i naszkicować jej mapy. Pracował na Przylądku Dobrej Nadziei, odkrywając tam wiele nowych mgławic i gwiazd podwójnych. Odkrył w Obłoku Magellana 278 mgławic i skupień oraz 600 gwiazd. W czasie tej podróży chciał też przyjrzeć się komecie Halleya, która w 1835 roku miała pojawić się na niebie. Po powrocie do Anglii poddał analizie i opublikował wyniki swoich badań. Przez kolejną kadencję był prezydentem teraz już Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego (Royal Astronomical Society) – w latach 1839–1841 (później także 1847–1849)[3]. Konsekwentnie odrzucał liczne oferty na objęcie prestiżowych akademickich i politycznych stanowisk, preferując spokojną pracę badawczą. Od 1849 uzupełniał swój traktat przez 12 kolejnych wydań. Dokonał nieudanej próby zamiany brytyjskiego systemu monetarnego na system dziesiętny.
Albert Einstein (ur. 14 marca 1879 w Ulm, zm. 18 kwietnia 1955 w Princeton) – fizyk teoretyczny i laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1921 roku za „wkład do fizyki teoretycznej, zwłaszcza opis prawa efektu fotoelektrycznego”.
Twórca szczególnej teorii względności i autor wynikającej z niej równoważności masy i energii, sformułowanej słynnym wzorem E = mc2. Twórca ogólnej teorii względności oraz opartych na niej pierwszych modeli kosmologicznych oraz przewidywań dotyczących fal grawitacyjnych. Współtwórca teorii fotonu i dualizmu korpuskularno-falowego światła, a przez to mechaniki kwantowej. Jednocześnie – czołowy krytyk jej najczęstszej, kopenhaskiej interpretacji i współautor paradoksu EPR. Odkrywca emisji wymuszonej, statystyki Bosego-Einsteina i możliwości istnienia kondensatu Bosego-Einsteina. Zwykle jest uznawany za niemieckiego fizyka żydowskiego pochodzenia.
Einstein jest uważany za jednego z największych lub największego fizyka XX wieku, obok innych twórców mechaniki kwantowej – jak Paul Dirac, Werner Heisenberg czy Erwin Schrödinger – lub przed nimi. Jego ogólna teoria względności jest uważana za jeden z największych przełomów w fizyce XX wieku, obok wspomnianej teorii kwantów.
Jednocześnie Einstein jest uznawany za jednego z największych fizyków w całej historii, obok Newtona, Maxwella czy Galileusza. W 1999 r. czasopismo naukowe Physics World w gronie 100 wiodących fizyków przeprowadziło ankietę. Jako największego fizyka wszech czasów wskazała właśnie Einsteina. W 1999 r. Einstein był też uznany za człowieka stulecia według amerykańskiego tygodnika „Time”.
Einstein opublikował ponad 450 prac, w tym ponad 300 naukowych. Wniósł też swój wkład do rozwoju filozofii nauki.
Wiosna astronomiczna rozpoczyna się w momencie równonocy wiosennej i trwa do momentu przesilenia letniego, co w przybliżeniu oznacza na półkuli północnej okres pomiędzy 21 marca a 22 czerwca (czasami daty te wypadają dzień wcześniej lub dzień później, a w roku przestępnym mogą być dodatkowo cofnięte o jeden dzień). Podczas wiosny astronomicznej dzienna pora dnia jest dłuższa od pory nocnej, a ponadto z każdą kolejną dobą dzień jest dłuższy, noc krótsza, aż do przesilenia letniego, od tego dnia dni stają się krótsze.
John W. Draper wykonał w 1840 roku pierwszy dagerotyp rejestrujący bezpośrednio Księżyc. Niestety od swojego powstania uległ wielu zniszczeniom i dziś dostępna jest jedynie mocno sfatygowana wersja.