Planetoida Ida i jej księżyc – Daktyl

W przestrzeni pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza występuje szczególne zagęszczenie drobnych ciał niebieskich. Nie są one planetami, a jedynie niewielkimi obiektami, które należą zwykle do asteroid (choć znajduje się tam także planeta karłowata: Ceres). Prócz Ceres, są to ciała o nieregularnych, niesferycznych kształtach. Mars orbituje w średniej odległości 1,5 AU od Słońca, a Jowisz w 5,2 AU. Ale największe zagęszczenie asteroid (zwanych też planetoidami) znajduje się w rejonie  2,1 – 3,3 AU. Pośród nich jest również planetoida Ida.

Nie każdy taki obiekt posiada własnego satelitę. Ida takowy ma; jej księżyc to maleńkie ciało niebieskie o nazwie Daktyl. Co ciekawe, był to pierwszy odkryty i potwierdzony księżyc planetoidy (odkryty w 1993 roku, a sama Ida była znana już w 1884 roku).

Gęstość planetoidy szacowana jest na 2,6 +/- 0,5 g/cm^3. Wysoka wartość dopuszczalnego błędu pomiarowego, niepewność danych wynika m.inn. z możliwej porowatości obiektu. Gęstość Idy sugeruje skład zbliżony do chondrytowego (planetoida typu S). Na powierzchni występuje krzem w postaci jego połączeń, m.inn. krzemianów. Planetoidę pokrywa regolit. Średnica Idy to zaledwie 31,4 km (po uśrednieniu).

Daktyl jest niemal 20-krotnie mniejszy ; jego średnica wynosi ok. 1,6 km i orbituje w odległości blisko 85 km od środka asteroidy. Pomimo, że niewielkich rozmiarów, to jednak o dość mocno urozmaiconej powierzchni. Stwierdzono co najmniej 29 kraterów. Kilka z nich leży wyraźnie w jednej linii i możliwe, że jest wtórnym pokłosiem powstawania kraterów uderzeniowych na Idzie. Największy z kraterów Daktyla posiada nawet centralne wzniesienie, charakterystyczne dla dużych kraterów. Istnieje również teoria, wg której to mniejszy krater powstały wewnątrz dużego. Reszta mniejszych kraterów uderzeniowych Daktyla ma prosty kształt misy. Istnieje uzasadnione podejrzenie, że Ida przechwyciła Daktyla z jego heliocentrycznej, niezależnej orbity. Wynika z tego, że w przeszłości Daktyl mógł być samodzielną drobną asteroidą, a po przechwyceniu stał się księżycem większej asteroidy.  Ida, podobnie jak i jej księżyc, posiada liczne kratery. Ida, a wraz z nią Daktyl obiegają Słońce w czasie bliskim 4,8 lat ziemskich. Zaś czas rotacji planetoidy wokół własnej osi trwa 4,65 ziemskiej doby.